Det Norske Veritas (DNV) zostało założone jako organizacja członkowska w Oslo, w Norwegii w roku 1864. Norweskie kluby wzajemnych ubezpieczeń morskich połączyły się w celu ustanowienia jednolitego zbioru zasad i procedur, wykorzystywanych do oceny ryzyka związanego z ubezpieczaniem poszczególnych statków. Celem grupy było zapewnienie "wiarygodnej i jednolitej klasyfikacji i opodatkowania norweskich statków".
W tamtych czasach norweska branża stoczniowa przechodziła okres szybkiego wzrostu, wychodząc poza granice swojego tradycyjnego obszaru. Rodziło to potrzebę powstania nowego ogólnokrajowego rynku ubezpieczeń morskich. Trzy lata później w Niemczech grupa 600 armatorów, właścicieli stoczni i ubezpieczycieli zebrała się w sali Giełdy Hamburskiej na konwencji założycielskiej Germanischer Lloyd (GL), nowego stowarzyszenia non-profit powołanego w Hamburgu.
W 2013 r. DNV i GL połączyły się, tworząc DNV GL, którego nazwa została zmieniona na DNV w 2021 r.
Czynniki społeczne
Społeczeństwostawało się coraz bardziej wymagającym interesariuszem w przeważnie prywatnym, liberalnym przemyśle morskim. Linie ładunkowe opracowane przez Samuela Plimsolla stały się obowiązkowe na każdym brytyjskim statku od 1891 r., ratując życie marynarzy na całej długości brytyjskich wybrzeży. Liny ładunkowe stały się obowiązkowe w Norwegii w 1907 roku.
Katastrofa Titanica w 1912 r. spowodowała, że bezpieczeństwo na morzu stało się głównym przedmiotem zainteresowania opinii publicznej. Międzynarodowe towarzystwa klasyfikacyjne odegrały ważną rolę w dyskusjach na temat bezpieczeństwa statków. Niemniej jednak, dyrektor zarządzający GL Carl Pagel i Johannes Bruun z DNV byli jedynymi oficjalnymi delegatami branży klasyfikacyjnej podczas przyjmowania pierwszej Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia na Morzu (SOLAS).
Po I wojnie światowej, przejście od żaglowców do parowców przyniosło fundamentalną zmianę w technologii i umiejętnościach potrzebnych w branży klasyfikacyjnej. Przestarzałe przepisy klasyfikacyjne dotyczące budowy statków nie współgrały już z ówczesnymi metodami budowy statków. W latach 1920-1940 DNV było technicznie niezależne i stworzyło nową kulturę, w której priorytetem była inżynieria, budowa i projektowanie.
Nowa wizja
Powołany w 1951 roku na stanowisko dyrektora DNV Georg Vedeler, wprowadził bardziej naukowe podejście do budowy statków. Jego wizją była budowa bezpieczniejszych statków w bardziej efektywny sposób, z wykorzystaniem kompetencji i umiejętności naukowych. Wprowadzono nowe zasady oparte na analitycznym i teoretycznym podejściu naukowym, a także poczyniono znaczący krok w kierunku utworzenia dedykowanego działu badawczego. Dało to DNV możliwości działania w bardziej wymagających segmentach przemysłu stoczniowego, które początkowo obejmowały nowe superzbiornikowce, a później także gazowce i chemikaliowce. Flota nadal składała się głównie z jednostek norweskich, ale zaczynała się umiędzynarodawiać.
GL przyjął również naukowe podejście do rozwoju organizacji po II wojnie światowej. Doprowadziło to do wprowadzenia zaawansowanych analiz komputerowych, które umożliwiły projektowanie i budowę większych i nowocześniejszych statków. Inwestycje GL w badania zaowocowały nowymi zasadami konstrukcyjnymi dla kontenerowców, a firma wkrótce zdominowała ten segment żeglugi międzynarodowej.
Boom naftowy na Morzu Północnym
DNV było dobrze przygotowane pod względem kompetencji i zapracowało na renomę, gdy na Morzu Północnym odkryto komercyjne złoża ropy naftowej. Firma zaczęła odgrywać ważną rolę w tej nowej branży w Norwegii jako doradca zarówno dla władz jak i firm naftowych. DNV wykorzystało swoje doświadczenie i kompetencje technologiczne w przemyśle morskim do opracowania i wprowadzenia usługweryfikacji, inspekcji i zarządzania ryzykiem w przemyśle naftowym i gazowym.
Pierwsze na świecie przepisy dotyczące rurociągów zostały opublikowane przez DNV w 1976 roku, ustanawiając tym samym globalny standard. Od początku lat 70-tych DNV otrzymywało większość zleceń na nadzór budowlany i inspekcje na norweskim szelfie kontynentalnym. Pływające platformy wiertnicze i statki dostawcze stały się dla DNV nowym, silnym segmentem w tradycyjnej klasyfikacji statków.
Rozwijające się gałęzie przemysłu W 1977 roku wprowadzono energię wiatrową jako nowy segment działalności. Ten i inne przyjazne dla klimatu obszary usług stwarzały nowe możliwości rozwoju organizacyjnego w oparciu o silną, opartą na badaniach bazę technologiczną. Opracowano nowe przepisy, a certyfikacja turbin lądowych i morskich stała się dla DNV ważnym obszarem rozwoju.
Pod koniec lat 80-tych i na początku lat 90-tych pojawiła się nowa branża certyfikacji systemów zarządzania oparta na standardach ISO, a zarówno DNV jak i GL zajęły globalne pozycje w rozwijającej się branży badań, inspekcji i certyfikacji (TIC).
Wiek sojuszy
Sojusze, fuzje i przejęcia stały się silnym czynnikiem strategicznym pod koniec lat 2000. Przejęcia firm Advantica (Wielka Brytania) w 2008 roku i Trident (Malezja) w 2009 roku poszerzyły zakres GL o usługi konsultingowe w sektorach ropy i gazu. Fuzja z Noble Denton w 2009 roku jeszcze bardziej rozszerzyła działalność w zakresie usług technicznych offshore. Zostało to wsparte przez przejęcia PVI (Kanada) w 2007 r., MCS (USA) w 2008 r. i IRS (Singapur) w 2009 r., które przyczyniły się do rozwoju działalności w zakresie inspekcji.
W 2009 roku GL przejęła największą na świecie firmę doradczą w zakresie energii wiatrowej, Garrad Hassan z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Wcześniej GL nabyła kanadyjską firmę Hélimax, zajmującą się doradztwem i inżynierią w zakresie energii wiatrowej, oraz niemiecką firmę WINDTEST zrzeszającąekspertów w dziedzinie pomiarów turbin i farm wiatrowych. To, w połączeniu z doświadczeniem Noble Denton w dziedzinie morskiej energetyki wiatrowej, oznaczało, że GL była w stanie zapewnić kompleksowe usługi dla całego sektora energetyki wiatrowej.
W 2005 roku DNV nabyło CCT (USA), specjalistę w dziedzinie kontroli korozji oraz analizy integralności rurociągów i instalacji. Następnie w 2008 r. przejęło Global Energy Concepts (USA), a w 2010 r. Behnke, Erdman and Whitaker (BEW). Aby wspierać strategie dominujące w nowych, przyjaznych dla klimatu obszarach usług, DNV utworzyło w 2009 roku Centrum Zrównoważonego Rozwoju w Pekinie, a w 2010 roku Centrum Czystych Technologii w Singapurze.
W 2012 r. DNV i KEMA połączyły siły, tworząc wiodącą na świecie firmę konsultingową, badawczą i certyfikacyjną dla globalnego sektora energetycznego. KEMA została założona przez holenderski przemysł elektroenergetyczny w 1927 roku, a następnie urosła do rangi międzynarodowej marki świadczącej usługi dla globalnego sektora energetycznego. Obejmowały one energię odnawialną, redukcję emisji dwutlenku węgla i efektywność energetyczną, wytwarzanie, przesył i dystrybucję energii. Firma prowadziła szereg najnowocześniejszych laboratoriów, w tym laboratoria wysokiej mocy i wysokiego napięcia, z których jedno zostało rozbudowane w 2017 roku, aby stać się pierwszym na świecie obiektem zdolnym do testowania komponentów sieci elektrycznej o ultra-wysokim napięciu.
W dniu 12 września 2013 roku DNV i GL połączyły się. Właścicielem GL była firma private equity Mayfair, która stała się mniejszościowym właścicielem (36,5%) połączonej firmy, natomiast pozostałe 63,5% należało do Foundation Det Norske Veritas, niezależnej fundacji będącej właścicielem DNV. W 2017 roku Fundacja Det Norske Veritas stała się 100% właścicielem połączonej spółki, która w 2021 roku zmieniła nazwę z DNV GL na DNV.
Obecnie DNV jest wiodącą na świecie firmą zajmującą się zapewnianiem jakości i zarządzaniem ryzykiem i działa w ponad 100 krajach. DNV współpracuje z ponad 100 000 klientów z branży morskiej, energetycznej, spożywczej, medycznej oraz wielu innych sektorów. DNV dostarcza swoim klientom i ich interesariuszom fakty i rzetelne informacje, dzięki którym mogą oni z pełnym zaufaniem podejmować kluczowe decyzje.